Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

του Κώστα Καλλωνιάτη

Η ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία δεν υπήρξε τόσο γενικευμένη κρίση (οικονομική, ενεργειακή, διατροφική, κοινωνική, περιβαλλοντική, ψυχολογική, πολιτική). Ποτέ στην ιστορία του καπιταλισμού οι αντιφάσεις και οι ανισορροπίες του συστήματος δεν οξύνθηκαν τόσο πολύ σε πλανητικό επίπεδο. Ποτέ άλλοτε το δίλημμα δεν ήταν όχι «σοσιαλισμός ή καπιταλισμός», ούτε «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», αλλά «σοσιαλισμός ή αφανισμός»! Καμία διάθεση σκόπιμης και τεχνητής δραματοποίησης της κατάστασης του ανθρώπινου πολιτισμού. Με την παγκοσμιοποίηση και τη κρίση της, όλες οι παθογένειες του καπιταλιστικού συστήματος (άναρχη ανάπτυξη και αστικοποίηση, κοινωνικές ανισότητες και φτώχεια, εργασιακός ανταγωνισμός και κλιμακούμενη ανεργία, ένοπλες συγκρούσεις και εγκληματική βία, πυρηνικά εργοστάσια και εξοπλισμοί, περιβαλλοντική καταστροφή και κλιματική αλλαγή, εξάντληση και διάβρωση φυσικών πόρων, δημογραφική επέκταση και μεταναστευτικά ρεύματα, ατομική αποξένωση και ψυχολογική κατάθλιψη) πήραν πλανητικές διαστάσεις απειλώντας τη ζωή με Αρμαγεδδώνα. Στον 21ο αιώνα διακυβεύεται η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη. Και από τη στάση του κινήματος των εργαζομένων θα εξαρτηθεί η έκβαση του αγώνα να υπάρξει μέλλον για την ανθρωπότητα.

Στους πιο οξυδερκείς παρατηρητές των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων και της ταξικής πάλης πρέπει να έχει γίνει αντιληπτό πλέον ότι η κρίση στην οποία τυπικά εισήλθε η παγκόσμια οικονομία το 2008 με τη χρηματοπιστωτική της μορφή (σε ΗΠΑ, Βρετανία, ΕΕ) για να μεταφερθεί ακολούθως στο δημοσιονομικό σκέλος της (σ’ όλη η Δύση) και να απλωθεί κοινωνικά και πολιτικά στη Β. Αφρική, Μ. Ανατολή και τον Ευρωπαϊκό ‘Νότο’, τείνει σήμερα να επιστρέψει δριμύτερη στον χρηματοπιστωτικό τομέα εν μέσω μίας νέας παγκόσμιας οικονομικής Ύφεσης χειρότερης από την επονομασθείσα Μεγάλη Ύφεση του μεσοπολέμου έναν αιώνα περίπου πριν. Εφεξής στην ατζέντα της ιστορίας θα είναι οι χρεοκοπίες, ο προστατευτισμός, οι νομισματικοί και εμπορικοί πόλεμοι, οι ένοπλες περιφερειακές συγκρούσεις, οι επαναστάσεις και οι αντεπαναστάσεις. Με ταχείς ρυθμούς στήνεται ένα σκηνικό επανάληψης της τραγωδίας του α’ μισού του 20ου αιώνα σε πολύ υψηλότερο – λόγω παγκοσμιοποίησης και επέκτασης εξοπλισμών – και μάλλον ολικά καταστροφικό επίπεδο.

Οι εκτιμήσεις αυτές για το που οδεύει ο Κόσμος αναδεικνύουν το τεράστιο ιστορικό καθήκον της εργατικής τάξης και του Σοσιαλιστικού κινήματος να οργανωθεί και να προσφέρει τις δικές του ταξικά αυτόνομες, κοινωνικά ενωτικές και πολιτικά επαναστατικές λύσεις στα χρόνια αδιέξοδα και τις καταστροφικές συγκρούσεις στις οποίες διολισθαίνει ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός πατώντας στα κεφάλια και τις πλάτες των εργαζομένων.

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΟΥ «ΕΘΝΟΛΑΪΚΙΣΜΟΥ» ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΥΤΟΔΙΛΗΜΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε.

Ο μεγάλος, ωστόσο, κίνδυνος – όπως η ιστορία έχει ήδη δείξει – για το εργατικό κίνημα που σήμερα αφυπνίζεται, διεκδικεί και αγωνίζεται διεθνώς, είναι να πέσει θύμα των σειρήνων του λαϊκισμού και του εθνικισμού. Με συνέπεια, αντί να αξιοποιήσει τις συνθήκες παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, η οποία έφερε πολύ κοντύτερα τους εργαζομένους των διαφόρων εθνικών οικονομιών και κρατών, για να συγκροτήσει πάνω στα κοινά προβλήματα, συμφέροντα και διεκδικήσεις ένα ταξικά ενιαίο και διεθνιστικά οργανωμένο σοσιαλιστικό κίνημα με κοινούς μεταβατικούς στόχους πάλης ικανούς να οδηγήσουν στην κοινωνική ρήξη και αλλαγή, να συστρατευθεί με το μικρομεσαίο αστικό κεφάλαιο σε μία προσπάθεια εθνικής οικονομικής αναδίπλωσης με ανάκτηση της ανεξαρτησίας και των μέσων οικονομικής πολιτικής του εθνικού κράτους και με στόχο τη προστασία της τοπικής οικονομίας και την αυτοδύναμη ανάπτυξή της.

Στην Ελλάδα, μάλιστα, στην οποία η οικονομική κρίση έχει φέρει τη χώρα σε μία άτυπη χρεοκοπία και στην οποία η μικροαστική κοινωνική σύνθεση είναι συγκριτικά εντονότερη, το ρεύμα του αριστερού εθνολαϊκισμού κερδίζει συνεχώς έδαφος εξαιτίας της πλήρους παράδοσης του ΠΑΣΟΚ στην νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης και της αδυναμίας της παραδοσιακής Αριστεράς να εκφέρει εναλλακτική λύση. Ο αριστερός εθνολαϊκισμός θεωρεί πως υπάρχει επιβολή νεοαποικιακού καθεστώτος στην χώρα από την ΕΕ και μιλάει για την ανάγκη «νέου ΕΑΜ», ενώ με αφορμή το αίτημα άρνησης και διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους θέτει ευθέως ζήτημα στάσης πληρωμών, εξόδου από την Ευρωζώνη και την ΕΕ με επιστροφή και υποτίμηση της δραχμής, κρατικοποίηση τραπεζών, έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων και εξωτερικού εμπορίου, φιλολαϊκή φορολογική και μισθολογική πολιτική, άσκηση προστατευτικής βιομηχανικής πολιτικής και νέες διακρατικές συνεργασίες με Κίνα, Ρωσία κλπ. Υπόσχεται, δηλαδή μία κεϋνσιανή πολιτική μετάβασης σε έναν εθνικά αυτόνομο κρατικό καπιταλισμό που θεωρεί ότι μπορεί με την αλλαγή των κοινωνικών συσχετισμών υπέρ των δυνάμεων της εργασίας να οδηγήσει αργότερα και στον σοσιαλισμό.

Πρόκειται περί χίμαιρας όπως έχει καταδείξει η ιστορία των εθνικών και κοινωνικών επαναστάσεων όλου του 20ου αιώνα που περιορίσθηκαν και απομονώθηκαν στο πεδίο της εθνικής οικονομίας για να παλινδρομήσουν τελικά στον καπιταλισμό. Μίας χίμαιρας που, είτε συνειδητά είτε όχι, τείνει να αναπαράξει την σταλινική θεωρία του «σοσιαλισμού σε μία μόνη χώρα», η οποία με τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό των μεταβατικών εργατικών κρατών που προέκυψαν και την τελική απορρόφησή τους από τον παγκόσμιο καπιταλισμό κατέστρεψε την διεθνιστική οργάνωση των σοσιαλιστικών δυνάμεων και δυσφήμισε την σοσιαλιστική ιδέα ως συνώνυμο του σταλινισμού. Εκεί που ο μαρξισμός θεωρούσε ότι ο σοσιαλισμός θα μπορούσε να αναπτυχθεί μόνον πάνω στη βάση του υψηλότερου δυνατού επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων από τον καπιταλισμό (βλ παγκοσμιοποίηση, διεθνής καταμερισμός εργασίας και περιφερειακή οργάνωση οικονομιών όπως η ΕΕ), οι νοσταλγοί της δραχμής παραπέμπουν σε μία αντιευρωπαϊκή λογική εθνικής ανοικοδόμησης με σοσιαλιστική υποτίθεται προοπτική. Η λογική τους είναι αντιευρωπαϊκή γιατί ακολουθώντας τον εθνικό δρόμο για την οικονομική ανάπτυξη (α’ στάδιο) και τον σοσιαλισμό (β’ στάδιο) διασπά τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης προσδένοντάς τις στα εθνικά κράτη, στην ουτοπία της αυτόνομης ανάπτυξης με προστατευτισμό, καθώς και στα συγκρουόμενα συμφέροντα κάθε εθνικής αστικής. Με άλλα λόγια φέρνοντας αντιμέτωπες τις επιμέρους εθνικές μερίδες του κεφαλαίου, οδηγεί σε σύγκρουση μεταξύ τους και τους εργαζόμενους κάθε χώρας. Σε αυτή την υλική βάση αναπτύσσεται ο εθνικισμός που αποτελεί την πρώτη ύλη του πολέμου. Προτάσσοντας την εθνική ανεξαρτησία, διαγράφεται έτσι ο εργατικός διεθνισμός.

Το πόσο εσφαλμένα εθνοκεντρική είναι η προσέγγιση των υποστηρικτών της εξόδου από την Ευρωζώνη μαρτυρά τόσο η εκ μέρους τους απόδοση της ελληνικής κρίσης (με τα ελλείμματα ανταγωνιστικότητας, εμπορίου, δημοσίου και την υπερχρέωση) πρωτίστως στην ‘αρχιτεκτονική του ευρώ’, όσο και αδυναμία κατανόησης ότι η κρίση του χρέους και οι πολιτικές λιτότητας της αστικής τάξης σαρώνουν, αν και με διαφορά χρόνου και έντασης, σήμερα όλα τα μήκη και πλάτη του αναπτυγμένου κόσμου. Σε μία περίοδο που οι ταξικές πολιτικές λιτότητας που άλλοτε υπαγόρευε το ΔΝΤ στις αναπτυσσόμενες προβληματικές οικονομίες (βλ μείωση ρόλου δημόσιου τομέα, περικοπές κοινωνικών δαπανών και ελλειμμάτων, ιδιωτικοποιήσεις, φορολογικές μεταρρυθμίσεις ευνοϊκές για το κεφάλαιο, απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων, εγκατάλειψη ουσιαστικών πλευρών κρατικής κυριαρχίας, κεφαλαιοποιητικά συστήματα συντάξεων κλπ) σήμερα γενικεύονται και εφαρμόζονται στον αναπτυγμένο κόσμο με κοινό θύμα τους εργαζόμενους, οι οπαδοί της «εξόδου από το ευρώ» δεν διακρίνουν τις τεράστιες ευκαιρίες κοινής δράσης της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης που διανοίγονται από τις αυθόρμητες κινητοποιήσεις της και παρά το εμπόδιο των συμβιβασμένων πολιτικών ηγεσιών τους. Αντ’ αυτού, ‘προσωποποιούν’ την αντίθεση με το κεφάλαιο και το αστικό κατεστημένο στο σύνολο των υπερεθνικών θεσμών με πρώτο το ευρώ και στρέφουν όλη την προσοχή τους στην πόρτα της εξόδου… προς το παρελθόν της εθνικής αστικής οικονομίας.

Σε μία περίοδο που η κρίση χρεών δεν οδηγεί μόνον στην μεγαλύτερη στην ιστορία αφαίμαξη πλούτου των εργαζόμενων μαζών από την χρηματοπιστωτική ολιγαρχία μέσω του μηχανισμού των χρεών, αλλά και στον κλονισμό της παγκόσμιας νομισματικής τάξης, της αμερικανικής ηγεμονίας και της αστικής νομιμότητας σε κάθε χώρα, η εκθεμελίωση της ισχύος του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού δεν περνά μέσω της ακύρωσης του χρέους μιας μικρής χώρας σαν την Ελλάδα, αλλά μέσω της διαγραφής των χρεών όλων των υπερχρεωμένων οικονομιών που σπεύδουν να τα φορτώσουν στις πλάτες των εργαζομένων τους. Γιατί η τρέχουσα κρίση του χρέους δεν αποτελεί ούτε ελληνικό, ούτε νοτιοευρωπαϊκό αποκλειστικά φαινόμενο, αφού πλήττει όλη την Ευρώπη και ακόμη περισσότερο τη Βρετανία, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Εξ ου και η σημασία της συλλογικής δημιουργίας νέων δικτυώσεων και συνασπισμών εργατικών συνδικάτων και πολιτικών φορέων-εκπροσώπων τους στη βάση της διεθνιστικής αλληλεγγύης Βορά-Νότου και Δύσης-Ανατολής.

Αντί να δαιμονοποιείται το ευρώ ως πηγή όλων των δεινών και η ορθή πρόταση ακύρωσης του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού χρέους να χρησιμοποιείται ως εφαλτήριο μιας εθνικοκαπιταλιστικής φάσης ανάπτυξης (βλ  ‘έξω από την Ευρώπη’ και προσφυγή στην εθνική αυτοδυναμία), η πρόταση διαγραφής της μεγάλης μάζας των χρεών θα έπρεπε να προβάλλεται ως πανευρωπαϊκό μεταβατικό αίτημα για την αγωνιστική συσπείρωση και διεκδίκηση μιας δημοκρατικά ενωμένης Ευρώπης εκ μέρους των εργαζομένων. Αντί να προβάλλονται με μηχανικό τρόπο τριτοκοσμικά αναλυτικά σχήματα διάκρισης της Ευρώπης σε Βορά-Νότο και Κέντρο-Περιφέρεια που υποκαθιστούν την εκμετάλλευση της εργατικής από την αστική τάξη με την εκμετάλλευση των φτωχότερων από τις πλουσιότερες χώρες, θα έπρεπε να αναδεικνύεται το κοινό πεδίο της ταξικής εκμετάλλευσης όλων των εργαζομένων τάξεων από το εθνικό και ευρωπαϊκό κεφάλαιο και να προβάλλεται η κοινή σοσιαλιστική προοπτική. Τέλος, και αυτό είναι το κυριότερο, αντί να οδηγείται η εργατική τάξη να επιλέξει ανάμεσα στο νεοφιλελεύθερο μνημόνιο του ευρωπαϊκού αστισμού και τον κεϋνσιανής έμπνευσης εθνικό κρατικοκαπιταλιστικό προστατευτισμό – δηλαδή μεταξύ δύο αστικών πολιτικών, ή σωστότερα μεταξύ μίας αστικής και μίας μικροαστικής πολιτικής – οφείλει να χαράξει την δική της ανεξάρτητη ταξική πολιτική μακριά από διλήμματα «μέσα ή έξω από το ευρώ» και «ελεύθερη ευρωπαϊκή αγορά ή εθνικός προστατευτισμός».

Το τελευταίο αυτό σκέλος αποτελεί και την πεμπτουσία της μαρξιστικής μεθόδου και αυτή ήταν η προσέγγιση από άποψη αρχής των Μαρξ-Ένγκελς και των λοιπών κλασσικών μαρξιστών στα προβλήματα που έθεσε η καπιταλιστική ανάπτυξη της εποχής τους, μέσα από τις εναλλαγές της ελευθερίας στο εμπόριο και της υιοθέτησης προστατευτικών μέτρων. Ας δούμε πως χειρίστηκαν τα περίπλοκα διλήμματα που έθετε η αστική πολιτική στον καιρό τους.

ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΜΠΟΡΙΟ, Ο ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ

Όταν ο Βρετανικός καπιταλισμός ήταν η κυρίαρχη βιομηχανική δύναμη στην παγκόσμια οικονομία και το ελεύθερο εμπόριο είχε μόλις γίνει η εμπορική πολιτική της βρετανικής κυβέρνησης, οι Μαρξ και Ένγκελς πρώτοι έγραψαν για αυτό τη δεκαετία του 1840.
Στην Αγγλία οι «νόμοι του καλαμποκιού» που είχαν διατηρήσει την τιμή των τροφίμων υψηλή (και τους γαιοκτήμονες πλούσιους) καταργήθηκαν το 1846, προκαλώντας μεγάλη διεθνή συζήτηση για το θέμα του ελεύθερου εμπορίου. Τόσο ο Μαρξ όσο και ο Ένγκελς δημοσίευσαν άρθρα και έδωσαν ομιλίες σχετικά με το ζήτημα.
Η πρώτη καινοτομία που έκαναν ήταν να αρνηθούν να δεσμευτούν από το δίλημμα: ελεύθερο εμπόριο ή προστατευτισμός. Ήδη από το 1845, ο Ένγκελς έγραφε στον Julius Campe: “Δεν έχουμε την πρόθεση να υπερασπιστούμε τους προστατευτικούς δασμούς περισσότερο από το ελεύθερο εμπόριο, αλλά μάλλον να επικρίνουμε τα δύο συστήματα, από τη δική μας σκοπιά. Δική μας σκοπιά είναι η κομμουνιστική."
(Μαρξ και Ένγκελς Άπαντα 38 / MECW 38, σ.34 ή http://www.marxists.org/archive/marx/works/1845/letters/45_10_14.htm)

Η πιο λεπτομερής επεξεργασία του θέματος εκ μέρους τους ήταν η ομιλία του Μαρξ ‘Σχετικά με το Ζήτημα του Ελεύθερου Εμπορίου’, η οποία εκδόθηκε στις Βρυξέλλες τον Ιανουάριο του 1848, λίγο πριν από την δημοσίευση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου.
(MECW 6, σ.450 ή http://www.marxists.org/archive/marx/works/1848/01/09ft.htm#marx)

Η ομιλία είναι διαποτισμένη με σκεπτικισμό σχετικά με τις "σοφιστείες του ελεύθερου εμπορίου” της τάξης των βιομηχάνων. Ο Μαρξ καταφέρθηκε εναντίον της «ξαφνικής φιλανθρωπίας των ιδιοκτητών εργοστασίων», οι οποίοι υποστήριζαν ότι το ελεύθερο εμπόριο ωφελούσε την εργατική τάξη. Διακήρυξε, δε, ότι η αντίθεση των αφεντικών για σύντμηση της εργάσιμης ημέρας αποκαλύπτει την υποκρισία τους.
Ο Μαρξ πίστευε ότι “όλος αυτός ο φαρισαϊσμός δεν θα καταφέρει να καταστήσει το φτηνότερο ψωμί προσιτό στους εργαζόμενους". Υποστήριξε ότι το ελεύθερο εμπόριο ήταν για τη βρετανική αστική τάξη το μέσο για να κυριαρχεί στην παγκόσμια αγορά. “Η Αγγλία θα αποτελούσε μία τεράστια πόλη-εργοστάσιο, με το σύνολο της υπόλοιπης Ευρώπης να βασίζεται στις γεωργικές περιοχές της”.

Ενάντια στα επιχειρήματα ότι το ελεύθερο εμπόριο θα παρέχει φθηνά τρόφιμα και υψηλότερους μισθούς, ο Μαρξ επισήμανε την ένδεια των χειροτεχνών υφαντουργών στη Βρετανία και την Ινδία. Υποστήριξε ότι με την απελευθέρωση του ανταγωνισμού, το ελεύθερο εμπόριο είναι πιθανόν να μειώσει τους μισθούς των εργαζομένων. Ο Μαρξ αμφισβήτησε επίσης το επιχείρημα ότι το ελεύθερο εμπόριο διευκόλυνε ένα φυσικό καταμερισμό της εργασίας μεταξύ των χωρών. Οι οπαδοί του ελεύθερου εμπορίου απέτυχαν να καταλάβουν ότι «μία χώρα μπορεί να πλουτίζει σε βάρος της άλλης".
Στην ερώτηση, «τι είναι το ελεύθερο εμπόριο υπό την παρούσα κατάσταση της κοινωνίας;", η απάντηση του Μαρξ ήταν: "Είναι η ελευθερία που έχει το κεφάλαιο να συντρίψει τον εργαζόμενο”.
Ο Μαρξ υποστήριξε:. "Όταν έχετε ανατρέψει τα λίγα εθνικά εμπόδια που εξακολουθούν να περιορίζουν την πρόοδο του κεφαλαίου, του έχετε απλώς δώσει έτσι πλήρη ελευθερία δράσης. Όσο αφήνετε τη σχέση της μισθωτής εργασίας προς το κεφάλαιο να υπάρχει, δεν έχει σημασία το πόσο ευνοϊκές είναι οι συνθήκες υπό τις οποίες γίνεται η ανταλλαγή των εμπορευμάτων, πάντα θα υπάρχει μια τάξη η οποία θα εκμεταλλεύεται και μια τάξη που θα την εκμεταλλεύονται. "
Και πρόσθεσε: “Όλα τα καταστρεπτικά φαινόμενα τα οποία προκαλεί ο αχαλίνωτος ανταγωνισμός στο εσωτερικό μιας χώρας, αναπαράγονται σε πιο γιγαντιαίες διαστάσεις στην παγκόσμια αγορά."
Ωστόσο, ο Μαρξ έκλεισε την ομιλία του με την ακόλουθη δήλωση: "Αλλά, σε γενικές γραμμές, το σύστημα προστασίας των ημερών μας είναι συντηρητικό, ενώ το σύστημα ελεύθερου εμπορίου είναι καταστροφικό. Διασπά παλιές εθνότητες και εξωθεί τον ανταγωνισμό του προλεταριάτου και της αστικής τάξης στο πιο ακραίο του σημείο. Με μια λέξη, το σύστημα ελεύθερου εμπορίου επιταχύνει την κοινωνική επανάσταση. Είναι με αυτή την επαναστατική έννοια και μόνο, κύριοι, που ψηφίζω υπέρ του ελεύθερου εμπορίου. "

Είναι προφανές πως ο Μαρξ δεν τάχθηκε υπέρ του ελεύθερου εμπορίου κυριολεκτικά. "Ψήφιζε" μεταφορικά, υποστηρίζοντας ότι μεταξύ των δύο κακών καπιταλιστικών εναλλακτικών λύσεων, του ελεύθερου εμπορίου και του προστατευτισμού, το ελεύθερο εμπόριο είχε τουλάχιστον το πλεονέκτημα να ασκεί πίεση και να παροξύνει όλες τις αντιφάσεις του καπιταλισμού αναπτύσσοντας τον αντίθετο στο κεφάλαιο πόλο της εργατικής τάξης.
Τα επιχειρήματα του Μαρξ για τον προστατευτισμό είχαν διατυπωθεί κρυφά στην ομιλία του 1848, όπου είπε: "Το να επιβαρύνουμε το ξένο καλαμπόκι με προστατευτικούς δασμούς είναι επαίσχυντο, αφού είναι σαν να κερδοσκοπούμε σε βάρος της πείνας του λαού”.
Ο Μαρξ είχε παρακολουθήσει ένα συνέδριο για το ελεύθερο εμπόριο στις Βρυξέλλες τον Σεπτέμβριο 1847 για το οποίο είχε ετοιμάσει μια ομιλία (που ποτέ δεν παραδόθηκε). Ο Ένγκελς έγραψε έναν απολογισμό της διάσκεψης, στον οποίο συνοψίζει την άποψη του Μαρξ περιλαμβάνοντας και ένα κομμάτι από την ομιλία που ασχολείται με τον προστατευτισμό
(«Οι οπαδοί του προστατευτισμού, του Ελεύθερου Εμπορίου και η εργατική τάξη, MECW 6, σ. 279 ή http://www.marxists.org/archive/marx/works/1847/09/23.htm).

Ο Μαρξ υποστήριξε, πρώτον, ότι: :”Εάν αυτοί [οι οπαδοί του προστατευτισμού] μιλούν συνειδητά και ανοιχτά προς την εργατική τάξη, τότε θα συνοψίζουν τη φιλανθρωπία τους, με τα παρακάτω λόγια:. Είναι καλύτερα να είναι κανείς αντικείμενο εκμετάλλευσης κάποιου συντοπίτη/συμπατριώτη, παρά των ξένων"
Επίσης επέκρινε τους οπαδούς του προστατευτισμού, λέγοντας ότι στην καλύτερη περίπτωση είναι υπερασπιστές της καθεστηκυίας τάξης. Έγραψε: "η διατήρηση της σημερινής κατάστασης πραγμάτων είναι κατά συνέπεια το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορεί να πετύχει ο προστατευτισμός υπό τις ευνοϊκότερες συνθήκες. Πράγμα καλό, αλλά το πρόβλημα για την εργατική τάξη δεν είναι να διατηρηθεί η σημερινή κατάσταση πραγμάτων, αλλά το πώς θα την μετατρέψει στο αντίθετό της."
Περαιτέρω: "Το σύστημα των προστατευτικών δασμών θέτει στα χέρια του κεφαλαίου μιας χώρας, τα όπλα που του επιτρέπουν να αψηφά το κεφάλαιο των άλλων χωρών. Αυξάνει τη δύναμη αυτού του κεφαλαίου σε αντίθεση με το ξένο κεφάλαιο, και την ίδια στιγμή αυταπατάται ότι τα ίδια αυτά μέσα θα καταστήσουν το ίδιο κεφάλαιο μικρό και αδύναμο έναντι της εργατικής τάξης. "

Οι Μαρξ και Ένγκελς αναγνώρισαν επίσης το γεγονός ότι οι προηγμένες δυνάμεις προστάτευσαν τις νεοσύστατες βιομηχανίες τους κατά τα πρώτα στάδια της εκβιομηχάνισης. Προπορευόμενες των επιχειρημάτων των υποστηρικτών του προστατευτισμού κατά 150 χρόνια, παραδέχτηκαν τη δίκαιη απαίτηση των νέων βιομηχανικών δυνάμεων να προστατεύσουν τις νεοσύστατες βιομηχανίες τους. Μόνον αυτή η προστασία είτε θα γίνει τρόπος να φέρει τη νέα βιομηχανική δύναμη στην ελευθερία των συναλλαγών ή θα μεταλλαχθεί σε καθεστώς συντηρητικής προστασίας.

Ο Ένγκελς, ωστόσο, υποστήριξε ότι «η εργατική τάξη έχει συμφέρον σε οτιδήποτε βοηθά την αστική τάξη σε μια απρόσκοπτη διακυβέρνηση», αφού «μόνο όταν το πεδίο της μάχης έχει καθαρίσει απ’ όλα τα περιττά εμπόδια» θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η αποφασιστική μάχη ανάμεσα στην εργατική τάξη και την καπιταλιστική τάξη.
Επανέλαβε, δε, ότι αυτοί «που υποστηρίζουν το σύστημα προστασίας ποτέ δεν παραλείπουν να πιέσουν την ευημερία της εργατικής τάξης. Οι πιο ευφυείς μεταξύ των (εργαζόμενων) γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό είναι μια μάταιη αυταπάτη. Είτε επικρατούν οι προστατευτικοί δασμοί, ή το ελεύθερο εμπόριο, ή ένα μείγμα μεταξύ των δύο, ο εργαζόμενος δεν θα λάβει κανένα μεγαλύτερο μισθό για την εργασία του πέρα από ό, τι ακριβώς θα αρκεί για την πενιχρή συντήρηση του ».

Ανάμεσα στα τέλη της δεκαετίας του 1840 και τη δεκαετία του 1880, οι Μαρξ και Ένγκελς συνέχισαν να αποκαλύπτουν την υποκρισία των συνηγόρων και των δύο πολιτικών της προστασίας και του ελεύθερου εμπορίου, και να διαβεβαιώνουν για τα ύψιστα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Όμως, οι Μαρξ και Ένγκελς διατήρησαν τον σκεπτικισμό τους για τον προστατευτισμό. Συμβούλεψαν μάλιστα σχετικά τους υποστηρικτές τους στο γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) με συνέπεια στο συνέδριο του SPD που πραγματοποιήθηκε στο Gotha το 1876, το κόμμα πέρασε ένα ψήφισμα που ανέφερε τα εξής:. "Οι σοσιαλιστές της Γερμανίας δεν ενδιαφέρονται για τον αγώνα μεταξύ ελεύθερου εμπορίου και του προστατευτισμού που έχει προκύψει μέσα από τις γραμμές των ιδιοκτητριών τάξεων. Πρόκειται απλώς για ένα ζήτημα σκοπιμότητας, που θα αποφασιστεί σε κάθε περίπτωση αναλόγως των συνθηκών: τα προβλήματα των εργαζόμενων τάξεων έχουν τη ρίζα τους στις γενικότερες οικονομικές συνθήκες στο σύνολό τους ". (Αύγουστος Μπέμπελ, ‘Η ζωή μου’, 1912, σ.301)
Επίσης συμβούλεψαν τους εκπρόσωπους του SPD στο Κοινοβούλιο να απόσχουν ή να ψηφίσουν κατά μέτρων όπως οι προστατευτικοί δασμοί. Το 1879, ο Ένγκελς έγραφε στον Αύγουστο Μπέμπελ:; «Στην περίπτωση όλων των άλλων οικονομικών ζητημάτων όπως οι προστατευτικοί δασμοί, οι Σοσιαλδημοκράτες βουλευτές οφείλουν να τηρούν πάντα τη ζωτική αρχή να μην ενδίδουν σε τίποτα που αυξάνει τη δύναμη της κυβέρνησης έναντι του λαού. Και αυτό γίνεται ακόμα πιο εύκολη υπόθεση από το γεγονός ότι τα συναισθήματα μέσα το ίδιο το κόμμα θα είναι, φυσικά, πάντα μοιρασμένα σε τέτοιες περιπτώσεις και, επομένως αυτόματα επιστρατεύεται η αποχή, που είναι μια αρνητική στάση». (MECW 45, σ.423)

Μετά τον θάνατο του Μαρξ το 1883, ο Ένγκελς δημοσίευσε ένα φυλλάδιο το 1888, για το ζήτημα του ελεύθερου εμπορίου το 1888, το οποίο περιλάμβανε τα βασικά άρθρα και ομιλίες από το 1840, καθώς και μια νέα εισαγωγή που ανέλυε τις εξελίξεις κατά τα τελευταία 40 χρόνια. Είναι σαφές από την εισαγωγή ότι η βασική στάση του παρέμεινε ίδια με αυτή που μοιράστηκε με τον Μαρξ. (MECW τόμος 26, σ.521)
Ο Ένγκελς έγραφε: «Το ζήτημα των Ελεύθερων Συναλλαγών ή του Προστατευτισμού κινείται αποκλειστικά εντός των ορίων του σημερινού συστήματος της καπιταλιστικής παραγωγής, και ως εκ τούτου, δεν έχει άμεσο ενδιαφέρον για εμάς τους σοσιαλιστές που θέλουμε να καταργήσουμε το σύστημα αυτό.»
Αλλά πρόσθεσε: «Εμμέσως, όμως, [το ελεύθερο εμπόριο] μας ενδιαφέρει στο βαθμό που οφείλουμε να επιθυμούμε όπως το σημερινό σύστημα παραγωγής να αναπτυχθεί και να επεκταθεί όσο πιο ελεύθερα και συντομότερα γίνεται: γιατί μαζί του θα αναπτύξει επίσης εκείνα τα οικονομικά φαινόμενα που είναι αναγκαίες του συνέπειες και τα οποία θα καταστρέψουν ολόκληρο το σύστημα. Από την σκοπιά αυτή, πριν από 40 χρόνια ο Μαρξ τάχθηκε, κατ 'αρχήν, υπέρ του ελεύθερου εμπορίου ως του πιο προοδευτικού σχεδίου, και συνεπώς του σχεδίου αυτού που θα φέρει το συντομότερο σε αδιέξοδο την καπιταλιστική κοινωνία.»
Ο Ένγκελς αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της εισαγωγής του στην αντιμετώπιση του ζητήματος του  προστατευτισμού. Πρώτον επανέλαβε το επιχείρημα ότι όλες οι προηγμένες καπιταλιστικές χώρες είχαν προστατέψει τις βιομηχανίες τους στην παιδική ηλικία τους. Έγραψε: «Ήταν κάτω από την ενίσχυση της πτέρυγας του προστατευτισμού που το σύστημα της σύγχρονης βιομηχανίας - η παραγωγή από ατμοκίνητες μηχανές - εκκολάφτηκε και αναπτύχθηκε στην Αγγλία κατά το τελευταίο τρίτο του 18ου αιώνα».

Ωστόσο, ο Ένγκελς ήταν σκεπτικός για το αν οι προστατευτικοί δασμοί θα μπορούσαν να επιτύχουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Υποστήριξε:.. "Ο προστατευτισμός είναι στην καλύτερη περίπτωση μία ατέλειωτη βίδα και ποτέ δεν ξέρεις πότε έχεις ξεμπερδέψεις μαζί της. Προστατεύοντας έναν κλάδο, άμεσα ή έμμεσα βλάπτεις όλους τους άλλους και κατά συνέπεια πρέπει να τους προστατέψεις και αυτούς. Με τον τρόπο αυτό, όμως, ζημιώνεις πάλι τη βιομηχανία που αρχικά προστάτεψες και πρέπει να την αποζημιώσεις. Αλλά η αποζημίωση αυτή ζημιώνει, όπως και προηγουμένως, όλες τις άλλες συναλλαγές και κλάδους που πρέπει επίσης να αποκατασταθούν, και ούτω καθεξής επ’ άπειρον ».

Ο Ένγκελς εισήγαγε δύο άλλα σημαντικά επιχειρήματα. Κατ 'αρχάς, γελοιοποίησε τους προστατευτικούς δασμούς της ρωσικής κυβέρνησης που δήθεν στόχευαν στο να καταστεί αυτή «μια εντελώς αυτοτροφοδοτούμενη χώρα, μην έχοντας πλέον ανάγκη να εισάγει από το εξωτερικό ούτε φαγητό, ούτε πρώτες ύλες, ούτε βιομηχανικά είδη, ούτε άλλα τεχνουργήματα». Με λόγια ανάλογα με όσα ταίριαζαν στις κατοπινότερες τρέλες του Στάλιν, επέσυρε τη χλεύη σε όσους «πιστεύουν σε αυτό το όραμα μιας Ρωσικής Αυτοκρατορίας, αυτοδύναμης και απομονωμένης από τον υπόλοιπο κόσμο».
Δεύτερον, ο Ένγκελς ήταν οξύτατα επικριτικός στην μεγάλη δύναμη του προστατευτισμού - «το χειρότερο από όλα» όπως έλεγε - που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1870 στη Γερμανία και την Αγγλία συχνά υπό το σύνθημα του «δίκαιου εμπορίου». Στην Αγγλία, οι Συντηρητικοί είχαν βοηθήσει να δημιουργηθεί η Εθνική Λίγκα του Δίκαιου Εμπορίου στις αρχές της δεκαετίας του 1880. Για τον Ένγκελς ήταν σαφές ότι ένας τέτοιος προστατευτισμός ήταν αντιδραστικός, μόνο δημιουργώντας περιχαρακώσεις και «τραστ» υπέρ των εθνικών κεφαλαίων, όπως ακριβώς οι γερμανοί μεγιστάνες της χαλυβουργίας και η Standard Oil Company των ΗΠΑ. Μέχρι τη δεκαετία του 1880 είχε πλέον ξεκαθαρίσει πως η προστασία δεν ήταν απαραίτητη για τη Γερμανία και τις ΗΠΑ.

Ο Ένγκελς συνοψίζει το δίλημμα που αντιμετωπίζουν άλλες χώρες, όπου μια δύναμη - στην προκειμένη περίπτωση η Βρετανική - κυριάρχησε στο παγκόσμιο εμπόριο. Με επιστολή της 18ης Ιουνίου 1892 προς τον Νικολάι Danielson, έγραψε: «Κατά την άποψή μου, αυτή η καθολική επαναφορά των προστατευτικών δασμών δεν είναι ένα απλό ατύχημα αλλά η αντίδραση κατά του αφόρητου βιομηχανικού μονοπωλίου της Αγγλίας. Η μορφή την οποία αυτή η αντίδραση παίρνει, όπως είπα και άλλοτε, μπορεί να είναι εσφαλμένη, ανεπαρκής ή και ακόμα χειρότερα, αλλά ιστορική της αναγκαιότητα μου φαίνεται αρκετά σαφής και προφανής.» (MECW 49, σ.442-443)
Συνοψίζοντας, ο Ένγκελς διατήρησε και ανάπτυξε τη θέση που αυτός και ο Μαρξ είχαν καθορίσει για περισσότερα από 40 χρόνια - την άρνησή τους να δεσμευτούν από τις παραμέτρους της αστικής πολιτικής, και την επιδίωξή τους να προσανατολίσουν την εργατική τάξη να τηρήσει μια ανεξάρτητη στάση.

Οι μεταγενέστεροι μαρξιστές υιοθέτησαν την προσέγγιση του Μαρξ και του Ένγκελς. Για παράδειγμα, το 1894 ο Λένιν έγραψε: «Αν και τονίζουν πρωτίστως και κατηγορηματικά ότι το πρόβλημα του ελεύθερου εμπορίου και της προστασίας είναι ένα καπιταλιστικό πρόβλημα, ένα πρόβλημα της αστικής πολιτικής, οι Ρώσοι μαρξιστές πρέπει να στηρίξουν το ελεύθερο εμπόριο, δεδομένου ότι ο αντιδραστικός χαρακτήρας της προστασίας, η οποία καθυστερεί την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, και εξυπηρετεί τα συμφέροντα όχι του συνόλου της αστικής τάξης, αλλά μόνο μιας χούφτας παντοδύναμων μεγιστάνων, είναι πολύ έντονα εμφανής στη Ρωσία, και λαμβανομένου υπόψη ότι το ελεύθερο εμπόριο σημαίνει επιτάχυνση της διαδικασίας που παράγει τα μέσα της απελευθέρωσης από τον καπιταλισμό.» (‘Το οικονομικό περιεχόμενο της Narodism’, 1894, CW τόμος 1, σ.436 ή http://www.marxists.org/archive/lenin/works/1894/narodniks/index.htm)

Ο Ρούντολφ Χίλφερτινγκ, στο βιβλίο του ‘Χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο’ (1910), έγραψε: «Το προλεταριάτο, αποφεύγει το αστικό δίλημμα - προστατευτισμός ή ελεύθερο εμπόριο - με μια λύση δική του. Ούτε προστατευτισμός ούτε ελεύθερο εμπόριο, αλλά ο σοσιαλισμός, η οργάνωση της παραγωγής, ο συνειδητός έλεγχος της οικονομίας όχι από και προς όφελος των καπιταλιστών μεγιστάνων αλλά για την κοινωνία στο σύνολό της.» (1981, σ.366)
Όπως οι Μαρξ και Ένγκελς, ο Χίλφερτινγκ αναγνώρισε ότι το ελεύθερο εμπόριο δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την καπιταλιστική ανάπτυξη. «Δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία, επομένως, ότι σε ένα προχωρημένο στάδιο της καπιταλιστικής παραγωγής, το ελεύθερο εμπόριο το οποίο προορίζεται να συγχωνεύσει το σύνολο της παγκόσμιας αγοράς σε μια ενιαία οικονομική επικράτεια, θα εξασφαλίσει την υψηλότερη δυνατή παραγωγικότητα της εργασίας και τον πλέον ορθολογικό διεθνή καταμερισμό της εργασίας." (1981, σ.311)
Ωστόσο, ο Χίλφερτινγκ πίστευε πως η εποχή του ελεύθερου εμπορίου είχε περάσει και είχε αντικατασταθεί από την εποχή του χρηματιστικού κεφαλαίου και του προστατευτισμού, της αντιπαλότητας των μεγάλων δυνάμεων και τον πόλεμο. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, γράφοντας το 1913 το ’Η συσσώρευση του κεφαλαίου’, υποστήριξε ότι η περίοδος των ελεύθερων εμπορικών συναλλαγών ήταν "απλά μια περαστική φάση στην ιστορία της καπιταλιστικής συσσώρευσης».(2003, σ.430)

Ο Λένιν στο βιβλίο του ‘Ο ιμπεριαλισμός’ (1916) έκανε την ίδια παρατήρηση. Έγραψε: «Η Αγγλία έγινε μια καπιταλιστική χώρα πριν από κάθε άλλη, και μέχρι τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, έχοντας υιοθετήσει το ελεύθερο εμπόριο, ισχυρίστηκε ότι ήταν το ‘εργαστήρι του κόσμου’, προμηθευτής βιομηχανικών αγαθών σε όλες τις χώρες, οι οποίες σε αντάλλαγμα . όφειλαν να της παρέχουν τις πρώτες ύλες. Όμως, στο τελευταίο τέταρτο του δέκατου ένατου αιώνα, αυτό το μονοπώλιο είχε ήδη υπονομευθεί. Γιατί άλλες χώρες, που φρόντισαν να προφυλάξουν τους εαυτούς τους με προστατευτικούς δασμούς, εξελίχθηκαν σε ανεξάρτητα καπιταλιστικά κράτη ». (CW τόμος 22, σ.241 ή http://www.marxists.org/archive/lenin/works/1916/imp-hsc/index.htm)

Ο Λένιν, επίσης, ανέφερε τον Χίλφερτινγκ επιδοκιμαστικά, ότι «η απάντηση του προλεταριάτου για την οικονομική πολιτική του χρηματιστικού κεφαλαίου, στον ιμπεριαλισμό, δεν μπορεί να είναι το ελεύθερο εμπόριο, αλλά ο σοσιαλισμός. Ο στόχος της προλεταριακής πολιτικής δεν μπορεί σήμερα να είναι το ιδανικό της αποκατάστασης του ελεύθερου ανταγωνισμού - το οποίο έχει πλέον γίνει αντιδραστικό ιδανικό -. αλλά η πλήρης εξάλειψη του ανταγωνισμού με την κατάργηση του καπιταλισμού» (‘Χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο’, 1981, σ.366, CW τόμος 22, σ.289)

Εξίσου σημαντική ήταν η  στάση του Τρότσκι απέναντι στον προστατευτισμό, την οποία συνόψισε ξεκάθαρα, στο άρθρο, ‘Αφοπλισμός και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης’ (Οκτώβριος 1929 ή ) όπου έγραψε: «Οι δασμολογικοί φραγμοί έχουν ανεγερθεί ακριβώς επειδή είναι κερδοφόροι και απαραίτητοι σε μια εθνική αστική τάξη σε βάρος μιας άλλης, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αυτοί επενεργούν κατά τέτοιο τρόπο ώστε να καθυστερεί η ανάπτυξη της οικονομίας στο σύνολό της.» (http://www.marxists.org/archive/trotsky/1929/10/disarm.htm).

Στο ίδιο άρθρο ο Τρότσκι εξηγεί αναλυτικά γιατί ο καπιταλισμός στις ΗΠΑ και την Ευρώπη έχει αναπτύξει τόσο πολύ τις παραγωγικές δυνάμεις που ξεπερνούν τα όρια του εθνικού κράτους και επιζητούν την ολοκλήρωσή τους σε ηπειρωτικό και παγκόσμιο επίπεδο. Και πως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης (σύνθημα που είχε ασπασθεί η Τρίτη Διεθνής πριν κυριαρχήσει ο σταλινισμός και το διαγράψει από την ατζέντα του χάριν του «σοσιαλισμού σε μία μόνη χώρα») αποτελούσαν ένα στόχο προοδευτικό που όφειλε να στηρίξει το εργατικό κίνημα με την δική του επιδίωξη και στόχευση των Σοσιαλιστικών Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης ως ενδιάμεσης μορφής στην πορεία πραγμάτωσης του σοσιαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα.

ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ 'Η ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ;

Αυτή η θεώρηση σε μεγάλο βαθμό ξεχάστηκε με την άνοδο του σταλινισμού. Πολλά από όσα καταγράφηκαν σαν «μαρξισμός» τα τελευταία 70 χρόνια δεν ήταν κάτι παραπάνω από μία σταλινική διατύπωση για τον προστατευτισμό, με την αυτάρκεια να ασκείται από την ΕΣΣΔ σε απομόνωση από τη διεθνή αγορά και να προβάλλεται ως πρότυπο. Αυτό ήταν το ακριβώς αντίθετο της αρχικής μαρξιστικής προσέγγισης.

Βεβαίως, δεν μπορούμε απλώς να σχεδιάζουμε τη στάση μας σήμερα αντιγράφοντας τις απόψεις των προηγούμενων μαρξιστών. Αν μη τι άλλο, μας δίδαξαν να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα καθαρά και να μελετάμε τον κόσμο όπως είναι. Ο χρόνος τους διαφέρει πολύ από τον δικό μας. Όμως η μέθοδος προσέγγισης διλημμάτων όπως πχ αυτού που τίθεται σήμερα με τη μορφή του «μέσα σε μία νομισματική ζώνη ελεύθερων εμπορικών και κεφαλαιακών συναλλαγών όπως αυτή του ευρώ ή έξω από αυτήν σε μία κατεύθυνση προστατευμένης εθνικής οικονομίας» δεν έχει μεταβληθεί.

Το γενικό πνεύμα των προειδοποιήσεων των μαρξιστών της τελευταίας 100ετίας έναντι οποιασδήποτε πολιτικής της εργατικής τάξης επικεντρώνεται στην αποκατάσταση σήμερα ενός υποτιθέμενου μαλακότερου καπιταλισμού του χτες – για παράδειγμα του καπιταλισμού των μικρομεσαίων επιχειρήσεων έναντι του μονοπωλιακού καπιταλισμού του ύστερου ιμπεριαλισμού - μας προειδοποιεί ενάντια στις πολιτικές που αποσκοπούν στην αποκατάσταση ενός ξεπερασμένου, ηπιότερου καπιταλισμού που χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη προστασία, δασμούς και εθνικούς φραγμούς.

Ασφαλώς η εργατική τάξη χρειάζεται να ασκήσει  μια δριμεία κριτική αυτού που υπάρχει. Ακριβώς όπως ο Μαρξ και ο Ένγκελς επέκριναν τόσο τους υποστηρικτές του ελεύθερου εμπορίου όσο και του προστατευτισμού της εποχής τους, έτσι κι εμείς θα πρέπει να επικρίνουμε, αφενός, τον «ιμπεριαλισμό του ελεύθερου εμπορίου» των ΗΠΑ και όλης της Δύσης. Από την άλλη, όμως, δεν πρέπει να ενδώσουμε στις σειρήνες αυτών που επικαλούνται τις άνισες σχέσεις ανταλλαγής μέσα στην Ευρωζώνη ως αιτία όλων των δεινών προτείνοντας συνακόλουθα ως λύση-σωτηρία την έξοδο από αυτήν και την επιστροφή σε μία εθνικά προστατευμένη, αυτοδύναμη και γι’ αυτό περήφανη ανάπτυξη. Αυτοί εκπροσωπούν τους σύγχρονους οπαδούς του ‘δίκαιου εμπορίου’ που είχε επικρίνει ο Μαρξ. Γιατί οι ιδέες τους έχουν πολλά κοινά με τον «σοσιαλισμό της δίκαιης ανταλλαγής", που προωθήθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα από τον Προυντόν και άλλους. Αυτοί νόμιζαν ότι η κοινωνική ισότητα θα μπορούσε να εξασφαλιστεί με τον επανακαθορισμό των κανόνων της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς προκειμένου αυτοί να ευθυγραμμιστούν με τις θεωρητικές αξιώσεις τους περί ισότητας και δικαιοσύνης. Ο Μαρξ ξεφύσηξε: "Το να αξιώνουν ίση ή έστω ισότιμη αναδιανομή με βάση το σύστημα της μισθωτής εργασίας, είναι το ίδιο σαν να αξιώνουν την ελευθερία, με βάση το σύστημα της δουλείας".

Η εργατική τάξη χρειάζεται μια ανεξάρτητη πολιτική - δεν πρέπει να δεσμεύεται από τις δύο αστικές πολιτικές του ελεύθερου εμπορίου και του προστατευτισμού. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να διαλέγουν την πλευρά του "δικού τους" εθνικού κεφαλαίου για προστασία, ούτε του κοσμοπολίτικου κεφαλαίου για ελεύθερο εμπόριο. Καμία από αυτές τις πολιτικές τελικά δεν θα βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης και καμία δεν θα απομακρύνει το γεγονός της εκμετάλλευσης που βρίσκεται στη ρίζα της μισθωτής εργασίας.
Όμως, οι μαρξιστές ευνοούν το ελεύθερο εμπόριο, διότι επιταχύνει την ανάπτυξη του καπιταλισμού, κυρίως με τη δημιουργία των ίδιων των νεκροθαφτών του, την εργατική τάξη.
Όπως εξηγεί ο μαρξιστής Paul Hampton «στη διάρκεια των τελευταίων 50 ετών ο εργατικός πληθυσμός στις μεγάλες αναδυόμενες οικονομίες αυξήθηκε περισσότερο από 8 φορές. Αυτό σημαίνει ότι για τους εργαζομένους, ο δρόμος προς την αυτό-χειραφέτηση περνά μέσα από την προώθηση της παγκοσμιοποίησης, όχι μέσα από την αντιστροφή της.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι σοσιαλιστές υποστηρίζουν το ΔΝΤ, τον ΠΟΕ και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές; Όχι, βεβαίως ! Είμαστε αντίθετοι με τη διαρθρωτική προσαρμογή τους και με τις φαινομενικές πολιτικές απελευθέρωσης του εμπορίου, ακριβώς επειδή είναι η εργατική τάξη που υποφέρει και οι καπιταλιστές που επωφελούνται από αυτές. Όμως, κατανοούμε επίσης ότι η κατάργησή τους δεν είναι πανάκεια – το κεφάλαιο θα συνέχιζε την καθημερινή καταστροφή του, και ίσως το έκανε ακόμη χειρότερα εάν οι θεσμοί αυτοί καταστρέφονταν.
Υποθετικά ακραία αιτήματα όπως το “όχι στο ευρώ" δεν έχουν κάτω από τη μαχητική ρητορεία τους κανένα άλλο περιεχόμενο πέρα από τις παλιές, αναξιόπιστες, εθνικο-καπιταλιστικές πολιτικές του παρελθόντος.»

Το να υποστηρίζει κανείς πως το καθήκον μας είναι να "αποκαταστήσουμε το κράτος" το οποίο κινδυνεύει να κατακλυστεί από ξένες εταιρείες και διεθνείς οργανισμούς, σημαίνει πως έχουμε θεμελιωδώς παρεξηγήσει τον εχθρό μας.
Το να υποστηρίζουμε τον μικρής κλίμακας, τοπικό ή εθνικό καπιταλισμό ενάντια στις πολυεθνικές - ρητά ή σιωπηρά - σημαίνει να κοιτάμε προς τα πίσω αντί προς τα εμπρός. Πολύ συχνά, αυτό σημαίνει πως υποστηρίζουμε τον οπισθοδρομικό, πιο ωμά εκμεταλλευτικό, και πιο τσιγγούνη ή αδηφάγο καπιταλισμό εναντίον εκείνο του οποίου η μεγάλη κλίμακα δραστηριοτήτων τουλάχιστον δημιουργεί μια καλύτερη βάση για την μεγάλης κλίμακας οργάνωση των εργαζομένων.
Ο κοινωνικός και δημοκρατικός έλεγχος των πολυεθνικών απαιτεί περισσότερα από μία απλή εθνικοποίηση (δηλαδή, σε μία χώρα). Απαιτεί παγκόσμιο έλεγχο. Αλλά το γεγονός ότι τόσο λίγες πολυεθνικές πλέον κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία καθιστά τον παγκόσμιο σοσιαλιστικό σχεδιασμό πιο προσιτό και εφικτό από κάθε άλλη φορά - αρκεί μόνο να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα επίπεδο διεθνούς εργατικής οργάνωσης και αλληλεγγύης τόσο εκτεταμένες όσο η παγκόσμια διασύνδεση του κεφαλαίου.
Στην κρίση του χρέους της Ελλάδας και άλλων χωρών πρέπει να προτάξουμε ως λύση τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης (ομοσπονδιοποίηση) που είτε θα διαγράψουν είτε θα επωμιστούν μεγάλο μέρος αυτού και να παλέψουμε για τον εκδημοκρατισμό και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό τους. Η δύναμη των ελλήνων εργαζομένων βρίσκεται στην ενότητα με τους άλλους ευρωπαίους εργαζόμενους, όχι στο μικροαστικό εθνικό κεφάλαιο.

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
Κατεβάστε τη Σοσιαλιστική Έκφραση στην ηλεκτρονική της έκδοση σε μορφή PDF
ΤΕΥΧΟΣ 174 - ΙΟΥΝΙΟΣ 2011
ΒΙΒΛΙΑ
"ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ",
του Κώστα Λαμπρόπουλου
---------------------------
"Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΣΕ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ",
των Ted Grand και Alan Woods





Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

08/2011  16:05 2
http://img.protothema.gr/2680B054334A704A428B285D8F5EAB2C.jpg
 
Στην παραδοχή ότι το ΑΣΕΠ δεν μπορεί να πραγματοποιήσει κανένα έλεγχο στις 55.000 προσλήψεις ανέργων που θα γίνουν μέσω ΜΚΟ στο πλαίσιο του προγράμματος «κοινωφελούς εργασίας» το οποίο ξεκινά τον Σεπτέμβριο, προχώρησε ο κ. Γιώργος Βέης, πρόεδρος του Ανώτατου Συμβουλίου Επιλογής Προσωπικού.

Αναλυτικά, ο κ. Βέης μιλώντας στα μέλη της επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής είπε ότι ο υπουργός εργασίας κ. Γιώργος Κουτρουμάνης απευθύνθηκε στον ίδιο προκειμένου να βρεθεί η κατάλληλη φόρμουλα ώστε οι προσλήψεις να περνούν μέσα από τις αξιοκρατικές διαδικασίες του ΑΣΕΠ. Ξεκαθάρισε όμως ότι οι προκηρύξεις του προγράμματος έχουν ήδη καταρτιστεί  «η διαδικασία ήδη έχει προδιαγραφεί, τα γεγονότα είναι τετελεσμένα και ο ΑΣΕΠ δεν μπορεί να κάνει ουσιαστικό έλεγχο». Στην ουσία δηλαδή ο κ. Βέης εξήγησε ότι οι 55.000 προσλήψεις δεν θα περάσουν από τον ΑΣΕΠ και θα ισχύουν τα κριτήρια που θα θέτουν οι επιλεγμένες ΜΚΟ.

Επιπλέον, ο πρόεδρος ανέφερε ότι «Είμαστε πολύ διστακτικοί, το έχω πει στον κ. Κουτρουμάνη. Σε ορισμένες περιφέρειες έχουν επιλεγεί ΜΚΟ. Εμείς δεν θα έχουμε καμία ανάμειξη με την επιλογή αυτών, δεν έχουμε λόγο να εμπλακούμε σε αυτά τα θέματα. Του είπα ότι για να κάνουμε έλεγχο των προκηρύξεων πρέπει να αλλάξουμε την προκήρυξη. Μου είχε πεί ότι θα το κάνει αλλά μετά αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να το κάνει. Εάν κάνουμε πραγματικό έλεγχο στις προκηρύξεις θα πρέπει να αλλάξει η όλη διαδικασία».

Να σημειωθεί ότι η προκήρυξη του συγκεκριμένου διαγωνισμού είχε υπογραφεί επι θητείας της κυρίας Λούκας Κατσέλη στο υπουργείο Απασχόλησης και η διαδικασία υλοποίησης έχει ως εξής: Κάθε Δήμος υπογράφει μετα από σχετικό διαγωνισμό μνημόνιο συνεργασίας με ΜΚΟ.

Η επιλεγμένη ΜΚΟ θα προχωρά σε  προσλήψεις ενώ οι προσληφθέντες θα απασχολούνται σε διάφορες υπηρεσίες των Δήμων. Η διάρκεια της σύμβασης είναι πέντε μήνες, οι καθαρές μηνιαίες αποδοχές των εργαζομένων ανέρχονται σε 625 ευρώ, ποσό που καλύπτεται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο ενώ το ποσό για την ασφάλιση των εργαζομένων θα καλύπτεται από τον ΟΑΕΔ. Επιπροσθέτως, στο ταμείο των ΜΚΟ θα μπαίνει το 5% από τον μισθό κάθε προσληφθέντα.

Πάντως, η συγκεκριμένη διαδικασία έχει καταγγελθεί τόσο από την ΝΔ όσο και από αρκετούς βουλευτές του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι καταγγέλλουν «αδιαφανείς» διαδικασίες και «πελατειακή λογική».
Σχόλια Χρηστών
2
kamikazi | 30/08/2011 16:38
έχει διαβάσει κανείς την προκήρυξη για 4.000 Πενταετείς Πυροσβέστες....;
tas | 30/08/2011 16:37
μπραβο γιωργο ετσι για να θυμηθουμε το καλο παλαιο πασοκ ,με την ατακα θα σασ διορισουμε ολους μετα την ψηφο στης εκλογες.
Προσθέστε το δικό σας σχόλιο
 
Ροή Ειδήσεων
Τελευταία Σχόλια
Μειωμένα πρόστιμα και αλλαγές στο νομοσχέδιο για τα αυθαίρετα
| 30/08/2011 16:01
ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ Η ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥΤΗΣ ΘΑ ΕΠΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 24&2 ΟΡΙΖΕΙ ΟΤΙ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΣΕ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΑΚΙΝΗΤΟΥ. ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΩΝ ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ, ΠΧ ΜΙΑ ΚΑΜΙΝΑΔΑ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝΤΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΝΑ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΔΕ, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ,?? ΝΑΙ ΜΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΓΕΙ Η ΑΠΟΦΑΣΗ(ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ) ΘΑ ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ!!! ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΚΟΠΙΜΟ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΩΝ ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΕΙ Η ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ, (ΑΦΟΥ ΟΥΤΩΣ Η ΑΛΛΩΣ ΕΜΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΔΕΝ ΘΙΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΚΑΙ ΕΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΒΑΣΙΜΗ ΑΙΤΙΑ ΜΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΝΑ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ. ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ (ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΚΟΒΟΥΛΗΣ) ΑΡΝΗΣΗΣ ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ.
Η Αγγελική Ηλιάδη στηρίζει τη γιαγιά της, Καίτη Γκρέυ
| 30/08/2011 16:01
Δεν ειναι η μονη προβληματικη οικογενεια με καβγαδες κλπ, ουτε το οτι συμμετειχε σε ενα ριαλιτι χορου σημαινει οτι ειναι αναισθητη για τη γιαγια της.
Με 19.025 μόρια έμεινε εκτός ΑΕΙ για ένα… κλικ
| 30/08/2011 16:00
Όταν μαθητής του 19 δεν ξέρει να υποβάλει ηλεκτρονικά ένα μηχανογραφικό (επειδή ενεπλάκην στη διαδικασία, ξέρω ότι δεν είχε και ιδιαίτερη δυσκολία) μήπως πρέπει, για άλλη μια φορά, να αναρωτηθούμε μήπως το εξεταστικό σύστημα επιβραβεύει τους "παπαγάλους" κι όχι τους άξιους;
Ο εμίρης του Κατάρ που αγόραζε τσιπούρες και σαργούς στην Κεφαλονιά
| 30/08/2011 15:58
Ο εμιρης κι οι κακομοιρηδες........τεταρτη γυναικα παιρνει;δεν εχω πολλες απαιτησεις...καμμια δεκαπενταρια L.Vuitton και την συλλογη του Dior....
Άρχισαν οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια
| 30/08/2011 15:57
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΛΙΓΟΙ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΒΑΒΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΞΕΧΝΑΜΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΓΙΝΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ,ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΝΔΟΠΑΝΕΠΗΣΤΗΜΙΑΚΟ.ΔΗΛΑΔΗ ΕΝΤΑΞΕΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΑ ΑΡΙΣΤΟΡΟΠΟΥΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ,ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΑΔΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΡΦΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ,ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΠΟΥ ΠΙΑΣΑΝ ΤΑ ΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΜΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥΣ,ΘΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ ΒΑΣΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΔΙΔΑΞΟΥΝ ΤΕΜΠΕΛΟΧΑΝΑΔΕΣ ΠΟΥ Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΗΤΑΝ ΣΧΟΛΗ,ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ,ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ,ΛΕΚΤΟΡΑΣ???ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΙΔΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ(ΜΕ ΕΡΕΥΝΑ ΤΩΝ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΩΝ ΚΟΝΔΥΛΙΩΝ ΤΙΣ Ε.Ε.ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΙΑΣΕΙ ΝΥΣΤΕΡΙ!!!) ΚΑΙ ΠΟΥ ΓΙΑ ΧΑΒΑΛΕ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΑΥΡΑ 3000-3.500ΧΙΛ ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΑΝΕΡΓΟ?ΜΗΠΩΣ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΞΕΒΟΛΕΥΕΙ ΑΥΤΟΥΣ?ΚΑΙΓΕΣΑΙ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ Ή ΝΑ ΟΡΚΙΣΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΕΡΓΟ.ΤΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΟΙ 50ΑΡΗΔΕΣ ΚΑΙ 60ΑΡΗΔΕΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΑΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΜΑΛ...ΚΙΑ ΜΑΣΜΕ ΤΙΣ ΤΟΠΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΦΤΑΣΑΝΕ ΕΔΩ?ΑΛΛΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥΣ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΡΓΟΣ ΜΕΝ ΙΑΤΡΟΣ ΔΕ.ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΦΤΑΝΕΙ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΤΟΥΣ ΝΑ ΤΑΙΖΟΥΝ ΤΑ ΚΑΜΑΡΙΑ ΤΟΥΣ.ΚΑΙ ΓΩ ΣΠΟΥΔΑΣΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ,ΚΑΙ ΓΩ ΠΕΡΑΣΑ ΑΠΟ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΞΕΤΑΣΤΗΚΕΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΤΙ Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΑ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ(ΟΧΙ ΟΛΛΟΥΣ ΠΡΟΣΘΕΟΥ)ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ (ΟΙ ΒΟΗΘΟΙ ΤΟΥΣ ΒΕΒΑΙΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ) ΠΟΥ ''ΜΟΡΦΩΣΑΝ'' ΓΕΝΙΑΙΕΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΑΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΝΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΤΙ Η ΓΕΝΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΜΟΡΦΩΤΗ.
Διαβάστε τις κυριότερες ειδήσεις στα αγγλικά
περισσότερα...
 Αναλυτικές προβλέψεις και ενδιαφέροντα άρθρα
περισσότερα...
 Τα πάντα για το θέατρο, το σινεμά και τη διασκέδασή σας...
περισσότερα...
 Κάντε κλικ και μάθετε τα νέα σε κάθε νομό της Ελλάδας...
περισσότερα...
 Αναλυτικά ο καιρός της ημέρας, αλλά και της εβδομάδας...
περισσότερα...

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

ΤΗΣ ΝΤΙΑΣ ΖΑΒΡΑ
«Ντομινίκ καλό ταξίδι και να προσέχεις. Να μην μπαίνεις ούτε στο ασανσέρ με ασκούμενες. Στην Αμερική δεν τα συγχωρούν αυτά», συμβούλευε ο Γάλλος πρόεδρος Ν. Σαρκοζί τον Στρος-Καν, λίγο πριν ο τελευταίος αναχωρήσει για την Ουάσιγκτον, όπου θα αναλάμβανε τα ηνία του ΔΝΤ. Και μπορεί ο Ντομινίκ Στρος-Καν να μην μπήκε τελικά στο... ασανσέρ με κάποια ασκούμενη, συνευρέθηκε όμως ερωτικά με μία καμαριέρα στη σουίτα ενός ξενοδοχείου στο Μανχάταν. Θέτοντας εαυτόν στη δίνη ενός ροζ σκανδάλου, με προεκτάσεις δικαστικές, κοινωνικές και πολιτικές...

Και ναι, ο Στρος-Καν είναι πλέον ελεύθερος, έχει πάρει πίσω το διαβατήριό του και μπορεί ανά πάσα στιγμή να επιστρέψει στη Γαλλία (ενδεχομένως να συμμετάσχει και στις εσωκομματικές εκλογές για το προεδρικό χρίσμα των Σοσιαλιστών). Και ναι, δικαιώθηκε μετά τις αποκαλύψεις για τον -έκλυτο- βίο και την πολιτεία της καταγγέλλουσας Ναφισάτου Ντιάλο που έφερε στο φως η έρευνα της εισαγγελίας. Γεγονός, όμως, παραμένει ότι ο άλλοτε ισχυρός ανήρ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο άνθρωπος που κράταγε στα χέρια τους τις τύχες της υπερχρεωμένης Ελλάδας (και Ευρώπης), ο πολιτικός που φάνταζε ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την ανάληψη της προεδρίας της Γαλλίας,... καθαιρέθηκε εν μία νυκτί.
Ολα άλλωστε έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες? Η σύλληψή του μέσα σε αεροσκάφος της Air France, η κράτησή του στο Ποινικό Δικαστήριο του Μανχάταν (γνωστό και ως «Ο Τάφος»), η προσαγωγή του, μπροστά στις κάμερες, σιδεροδέσμιου, η μεταφορά του στις φυλακές της νήσου Ράικερς, ο κατ΄ οίκον περιορισμός σε διαμέρισμα του Μανχάταν υπό 24ωρη ηλεκτρονική παρακολούθηση. Η άνευ προηγουμένου «παράσταση ενοχής» ως βιαστή στην οποία έσυραν τον Στρος-Καν το αμερικανικό δικαστικό σύστημα. Παρακάμπτοντας ουσιαστικά το τεκμήριο της αθωότητας και γεννώντας ερωτήματα για την όλη διαδικασία-διαπόμπευση ενός επιφανούς πολιτικού. Ηταν λοιπόν ο Στρος-Καν θύμα, θύτης ή απλώς λάτρης του ωραίου φύλου; Ηταν οι κατηγορίες περί σεξουαλικής επίθεσης που διατύπωσε η καμαριέρα προϊόν πολιτικής συνωμοσίας, προσπάθεια εκμαίευσης χρημάτων από μια μετανάστρια ή η αλήθεια; Το τι πραγματικά συνέβη το πρωινό της 14ης Μαΐου στη σουίτα 2806 του Sofitel, μάλλον δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ... Η απελευθέρωση του Στρος-Καν δίνει μερικές απαντήσεις, δεν ξεδιαλύνει όμως το τοπίο...
«Ελεύθερος και... ωραίος» ο Ντομινίκ Στρος-Καν
ΝΕΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Ο άτακτος -κατά γενική ομολογία- Ντομινίκ αφέθηκε μεν ελεύθερος, δεν κρίθηκε όμως «αθώος». Το δικαστήριο απέρριψε τις κατηγορίες λόγω των νέων στοιχείων που θέτουν υπό αμφισβήτηση την αξιοπιστία της ενάγουσας -κυρίως μετά την τηλεφωνική συνομιλία της με κρατούμενο των φυλακών στην οποία αναφερόταν στα κέρδη που θα αποκόμιζε εάν κατήγγειλε το διοικητή του ΔΝΤ για βιασμό- και λόγω της διαφαινόμενης αποτυχίας της εισαγγελίας να αποδείξει την ενοχή του Στρος-Καν. Δεν αποκλείεται μάλιστα να επιστρέψει ενώπιον της δικαιοσύνης, αφού εκκρεμούν τόσο η αγωγή που κατέθεσε σε αστικό δικαστήριο η Ντιάλο όσο και οι κατηγορίες της Γαλλίδας συγγραφέας Τριστάν Μπανόν για απόπειρα βιασμού το 2003.
Προς το παρόν, ο Στρος-Καν έχει λευκό ποινικό μητρώο, η εικόνα του όμως έχει πληγεί -ίσως μοιραία...
Περιμένοντας τον «DSK»
Σοσιαλιστές και Νικολά Σαρκοζί αναμένουν εναγωνίως την επόμενη πολιτική κίνηση του Στρος-Καν...
«Θα μιλήσω εκτενώς όταν επιστρέψω στη Γαλλία», δηλώνει από τη Νέα Υόρκη ο Ντομινίκ Στρος-Καν, με το διαβατήριό του ανά χείρας. Κρατώντας σε... αναμμένα κάρβουνα τόσο τους λοιπούς Σοσιαλιστές όσο και το Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί.
Επισήμως, οι Φρανσουά Ολάντ και Μαρτίν Ομπρί, δηλώνουν «κατενθουσιασμένοι» και «ανακουφισμένοι» για το τέλος αυτής της «οδυνηρής δοκιμασίας» για το Στρος-Καν, αφήνοντας μάλιστα να εννοηθεί ότι δεν αποκλείεται να δεχτούν (ακόμα και εκπρόθεσμα) την υποβολή της υποψηφιότητάς του. Επισήμως, διότι ανεπισήμως οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Στρος-Καν ριγούν στην ιδέα και μόνο ότι το άλλοτε φαβορί για το προεδρικό χρίσμα των Σοσιαλιστών θα θελήσει να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή του κόμματος.
Οσον αφορά τη δεξιά του Σαρκοζί, επιλέγει να τηρεί σιγήν ιχθύος για την απελευθέρωση του Στρος-Καν αλλά και για το ενδεχόμενο επιστροφής του στα πολιτικά δρώμενα. Κάτι που, προς το παρόν πάντως, μοιάζει μάλλον δύσκολο? Δημοσκόπηση που διενεργήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα (όταν όλα έδειχναν ότι η υπόθεση εναντίον του θα καταρρεύσει), έδινε στο Στρος-Καν ποσοστό 28% -από 52% τον Απρίλιο και 32% τον προηγούμενο μήνα. Σύμφωνα με άλλη έρευνα, η πλειονότητα των Γάλλων (53%) δεν επιθυμεί την επιστροφή του Στρος-Καν στην πολιτική, τουλάχιστον για τους επόμενους μήνες.
Όπως άλλωστε σημειώνει ο γαλλικός Τύπος, έπειτα από μια τέτοια περιπέτεια, ο μόνος λόγος για τον οποίο ένας υποψήφιος πρόεδρος θα μπορούσε να είναι αισιόδοξος, θα ήταν απλώς επειδή είναι Γάλλος. Με εξαίρεση ίσως τον Ντομινίκ Στρος-Καν...


Νέο τραπεζικό τοπίο δημιουργείται πλέον στην Ελλάδα, αφού αλλάζουν όλα στο τραπεζικό σύστημα με τη συγχώνευση της Alpha Bank με τη Eurobank και τη συμμετοχή του Κατάρ στο νέο σχήμα. Η τριπλή συμμαχία γεννά, σύμφωνα με τραπεζικούς κύκλους, ένα πολύ ισχυρό τραπεζικό οργανισμό ο οποίος θα μπορεί να αντεπεξέλθει με επιτυχία στις δυσκολίες και τις προκλήσεις της εποχής.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι χθες κατέληξαν σε συμφωνία οι ηγεσίες των δύο ελληνικών τραπεζών με το Κατάρ το οποίο είναι μεγάλος μέτοχος με ποσοστό πέριξ του 6% στην Alpha Bank.
Με την κίνηση αυτή οι δύο τράπεζες απάντησαν στο πρόβλημα που είχε προκύψει ύστερα από την τοποθέτηση του υπουργού Οικονομίας κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, πως για τη χορήγηση κεφαλαίων στις τράπεζες από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το δημόσιο θα πάρει κοινές μετοχές. Πράγμα που σημαίνει πως οι δύο τράπεζες, αλλά και οι υπόλοιπες θα περάσουν σε κρατικό έλεγχο.
Αντιδρώντας σε αυτό το ενδεχόμενο οι μεγαλομέτοχοι των δύο τραπεζών επίσπευσαν τις συζητήσεις και διαπραγματεύσεις που είχαν ξεκινήσει από καιρό και το Σάββατο το απόγευμα κατέληξαν στην τριπλή συμμαχία.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που ήταν γνωστές ως το απόγευμα, το σχέδιο προβλέπει αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου κατά 2 δισεκατομμύρια ευρώ τουλάχιστον.
Από αυτά τα 300 εκατομμύρια θα βάλει η πλευρά του κ. Γιάννη Κωστόπουλου, ενώ άλλα 300 εκατομμύρια ευρώ θα επενδύσει ο κ. Σπύρος Λάτσης.
Τα υπόλοιπα 1,4 δις. Ευρώ θα βρεθούν από τον άλλο μεγάλο μέτοχο, το Κατάρ, αλλά και τους υπόλοιπους μετόχους των δύο τραπεζών.
Οι πληροφορίες από τις ίδιες πηγές αναφέρουν ότι στο μετοχικό κεφάλαιο του νέου σχήματος θα συμμετάσχουν κεφάλαια και από άλλες αραβικές χώρες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κύρια πολιτική της νέας τράπεζας θα είναι η απεξάρτηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Πάντως, αναμένεται όπως έλεγαν τραπεζικοί κύκλοι, να προκύψουν προβλήματα με τα καταστήματα και το προσωπικό, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό (δραστηριοποιούνται σχεδόν στις ίδιες χώρες) αφού οι οικονομίες κλίμακας που θα γίνουν θα έχουν σαν αποτέλεσμα να κλείσουν καταστήματα και να απολυθούν εργαζόμενοι.

LINK ΧΟΡΗΓΩΝ

Saxo Bank

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Η Ελλάδα γυρνά στο 1961



Πάνω από 20% το ποσοστό της ανεργίας μέσα στο 2012, σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ. Περισσότεροι από 900.000 άνθρωποι χωρίς δουλειά με το τέλος της τουριστικής περιόδου. Θα ζήσουμε καταστάσεις που θα θυμίζουν τη δεκαετία του 1960. Διαβάστε τα στοιχεία της έρευνας
Επιστροφή στη δεκαετία του '60, όσον αφορά την ανεργία προβλέπει για τους επόμενους μήνες το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ.
Με το τέλος της τουριστικής περιόδου, όταν χιλιάδες άνθρωποι θα μείνουν χωρίς δουλειά, η περίοδος θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη με τη ΓΣΕΕ να εκτιμά ότι ο αριθμός των ανέργων θα ξεπεράσει τους 900.000.
Η ετήσια μελέτη του Ινστιτούτου για την ελληνική οικονομία, η οποία θα παρουσιαστεί στην ΔΕΘ, εκτιμά ότι η επίσημη ανεργία θα αγγίξει το Φθινόπωρο το 18% και μέσα στο 2012 θα ξεπεράσει το 20%.
Επίσης, σύμφωνα με τους μελετητές αν συνυπολογίσουμε την ανεπίσημη ανεργία το ποσοστό εκτινάσσεται στο 24%, το οποίο είχε παρατηρηθεί στην Ελλάδα το 1961, όταν χιλιάδες Έλληνες αναγκάζονταν να μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Γερμανία και την Αυστραλία για να μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Το 1961 οι άνεργοι ανέρχονταν στις 864.000 σε σύνολο εργατικού δυναμικού 3.640.000 ατόμων.
Μάλιστα, σύμφωνα με την έρευνα, η ανεργία και η μείωση των μισθών, ως αποτέλεσμα της εφαρμογής του μνημονίου, έχουν μειώσει την αγοραστική δύναμη των πολιτών έως 8,9%.
Σε δεινή θέση οι εργαζόμενοι
Την ίδια στιγμή η διαπραγματευτική δύναμη των εργαζόμενων μειώνεται διαρκώς, καθώς υποχρεώνονται να εργάζονται με μισθούς πείνας και ανασφάλιστοι, γνωρίζοντας ότι χιλιάδες συμπολίτες τους παραμένουν άνεργοι.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, μία στις τρεις εταιρείες θα μειώσει το προσωπικό της, μία στις δύο δεν θα δώσει καθόλου αυξήσεις τους επόμενους 12 μήνες και μία στις πέντε εταιρείες θα μειώσει τους μισθούς των εργαζομένων.
Το ποσοστό ανεργίας, το Μάιο του 2011, ανήλθε σε 16,6%, έναντι 12% το Μάιο του 2010 και 15,8% τον Απρίλιο του 2011, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ
Όσον αφορά στους άνδρες, η ανεργία διαμορφώθηκε στο 14,1% από 13,1% τον Απρίλιο και στις γυναίκες διαμορφώθηκε στο 20%, από 19,6% ένα μήνα πριν. Τον Μάιο του 2010 η ανεργία στις γυναίκες ήταν στο 14,8%.
Στις ηλικίες 15-24 ετών, το ποσοστό ανεργίας μειώθηκε στο 40,1% από 43,1% τον Απρίλιο, ωστόσο ένα έτος πριν ήταν στο 32,5%. Στις ηλικίες από 25-34 ετών η ανεργία ανήλθε στο 22% (από 15,8% πέρυσι) και στις ηλικίες από 34-44 ετών διαμορφώθηκε στο 14,4%, από 12,7% τον Απρίλιο.

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Τουρκία:"Μας χρωστάνε 300 εκατομμύρια οι Έλληνες,ας μας τα δώσουν...σε νησιά"!


ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΩΣΤΙΔΗΣ


Σα να μην έφταναν τα προβλήματα της οικονομίας μας γινόμαστε και ρεζίλι των τούρκων , καθώς οι γείτονες μας ισχυρίζονται ότι μας κάνουν χάρη που αναβάλλουν την είσπραξη των χρεών μας που δεν τους πληρώνουμε για το φυσικό αέριο που αγοράζουμε . Και ισχυρίζονται πως κάποιοι προτείνουν να γίνει η πληρωμή χρεών με την παροχή δημόσιας περιουσίας ή νησιών ,στην Τουρκία!!!!

«Κίνηση καλής θέλησης στον Γιώργο» είναι ο τίτλος της τουρκικής εφημερίδα VATAN , που κάνει αναφορά στις δηλώσεις του Υπουργού Ενέργειας Τανέρ Γιλντίζ, ο οποίος ανακοίνωσε πως η Τουρκία θα αναβάλλει την είσπραξη του χρέους ύψους 300 εκατομμυρίων δολαρίων, μέχρι να διορθωθεί η κατάσταση της οικονομίας και για το χρέος αυτό δεν θα αποταθεί στα διεθνή δικαστήρια»! Το χρέος αυτό έχει προκύψει από διαφορές στην τιμή του φυσικού αερίου, που οι γείτονες μας υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να το πληρώσει λόγω της τραγικής κατάστασης της οικονομίας.
Ο τούρκος υπουργός για την αναβολή των τουρκικών διεκδικήσεων δηλώνει χαρακτηριστικά « η Ελλάδα δεν μας έχει πληρώσει εδώ και αρκετό καιρό το χρέος της για το φυσικό αέριο που αγοράζει από εμάς. Εμείς έπρεπε να εξετάσουμε την κατάσταση και σε εμπορική βάση και σε ανθρωπιστική βάση. Υπάρχει και το θέμα της γειτονίας το δίκαιο του γείτονα. Η απόφαση μας είναι μια ευκαιρία για να σβήσουμε τις αρνητικές εντυπώσει του παρελθόντος. Εμείς ως Τουρκία αυτό κάναμε, Εύχομαι να το κάνει και η Ελλάδα»

Οι γείτονες μας προχωρούν το θέμα ακόμη πιο πέρα και μιλούν πως «δεν θα διεκδικήσουν την πληρωμή των χρεών, με την απόκτηση κάποιου νησιού!! O προκλητικός τούρκος υπουργός ισχυρίζεται πως κάποιοι διεθνείς οίκοι, προτείνουν να γίνει η πληρωμή του χρέους δίνοντας κάποιο νησί.
“ Και βέβαια μας έρχονται διάφορες προτάσεις. Εμείς και βέβαια δεν δεχόμαστε η Ελλάδα να μας δώσει ως έναντι των χρεών της , κάτι , όπως κάποιο νησί ή κάποια άλλη δημόσια περιουσία. Αυτό θα ήταν εκμετάλλευση μια χώρα που βρίσκεται σε δύσκολη θέση, πόσο μάλλον μιας γειτονικής χώρας όπως η Ελλάδα» δηλώνει ο Γιλντίζ.


Μήπως πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να απαντήσει στον τούρκο υπουργό και να τον βάλει στη θέση του, καθώς δεν θέλουμε να πιστεύουμε πως υπάρχει κάποιος στην Ελλάδα που συζήτησε το ενδεχόμενο της παροχής νησιού η δημόσιας περιουσίας στην Τουρκία, για κάποια χρέη που έχουμε και δεν πληρώνουμε.
 

Soros: "Μία ειρηνική έξοδο για την Ελλάδα"


Ο αμερικανός πολυεκατομμυριούχος επενδυτής Τζορτζ Σόρος, εκτιμά ότι η Ελλάδα και η Πορτογαλία θα πρέπει να εξέλθουν από την Ευρωπαϊκή Ενωση και την ευρωζώνη εξαιτίας του μεγάλου χρέους τους.

«Εχει γίνει τέτοια κακοδιαχείριση του ελληνικού προβλήματος που ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσει επί του παρόντος (η χώρα) θα ήταν μία ειρηνική έξοδος» της Ελλάδας τόσο από την ΕΕ όσο και από την ευρωζώνη, είπε ο Σόρος σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται στο γερμανικό περιοδικό Spiegel.

Ο Σόρος προτείνει να συμβεί το ίδιο και με την Πορτογαλία. «Η ΕΕ και το ευρώ θα επιβιώσουν», προσθέτει.

Ο Σόρος επισημαίνει ότι ήρθε η ώρα να αποδεχτούν οι χώρες μέλη της ευρωζώνης την εισαγωγή ευρωομολόγων.

«Είτε μας αρέσει είτε όχι, το ευρώ υφίσταται. Και για να λειτουργεί σωστά, οι χώρες που το έχουν ως κοινό νόμισμα θα πρέπει να είναι σε θέση να επαναχρηματοδοτήσουν ένα μεγάλο μέρος του χρέους τους κάτω από τις ίδιες συνθήκες».

Το Βερολίνο αντιτίθεται στην εισαγωγή των ευρωομολόγων, αλλά ο Σόρος προτείνει η Γερμανία, ως ο ισχυρότερος εταίρος στην Ευρώπη στον οικονομικό τομέα, να καθορίσει εκείνη τους κανόνες εισαγωγής τους.

«Σαφώς και δεν στοιχηματίζω κατά του ευρώ. Επειδή οι κινέζοι ενδιαφέρονται πολύ για ένα εναλλακτικό νόμισμα του δολαρίου και θα κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να βοηθήσουν τους ευρωπαίους να το σώσουν», εξηγεί.
Πηγή: www.athina984.gr


Πηγή:www.capital.gr